|
|
-
Карабукаев К.Ш
-
Карабукаев К.Ш
-
K. Karabukaev
-
ЭКОЛОГИЧЕСКАЯ КУЛЬТУРА КАК ФАКТОР УСТОЙЧИВОГО РАЗВИТИЯ СТРАНЫ
-
ЭКОЛОГИЯЛЫК МАДАНИЯТ ӨЛКӨНҮН ТУРУКТУУ ӨНҮГҮҮСҮНҮН ФАКТОРУ КАТАРЫ
-
ECOLOGICAL CULTURE AS A FACTOR IN THE SUSTAINABLE DEVELOPMENT OF THE COUNTRY
-
В статье рассматривается экологическая культура как
фактор устойчивого развития. Одним из главных условий перехода к устойчивому развитию, наряду с экономическими, политическими, социальными вопросами является решение культурно-духовных и экологических проблем. В этом аспекте в
стратегии устойчивого развития важное значение имеет развитие и формирование экологической культуры общества.
Активизируя экологической деятельности людей, она способствует переходу к сбалансированному социоприродному, культурному и экономическому развитию. Поскольку экологическая культура тесно связана с материально-духовными, теоретико-практическими аспектами жизни человека, она может выступать культурно-духовным механизмом перехода на
новый уровень социокультурного, цивилизационного развития.
Поэтому в целях обеспечения устойчивого развития формирование экологической культуры и ее глубокое осмысление несомненно, являются актуальными вопросами.
-
Макалада экологиялык маданият туруктуу өнүгүүнүн
фактору катары каралат. Туруктуу өнүгүүгө өтүүнүн негизги
шарттарынын бири экономикалык, саясий, социалдык маселелер менен катар маданий, руханий жана экологиялык маселелерди чечүү болуп саналат. Бул өңүттөн караганда руханийнравалык потенциалын жогорулатуу менен коомдун экологиялык маданияттын өнүктүрүү жана калыптандыруу зор мааниге ээ. Себеби анын таасири тең салмактуу социотабияттык, маданий, экономикалык өнүгүүлөр жолуна өтүүдө адамдардын экологиялык ишмердүүлүгүнүн активдүүлүгүн жогорулатат. Ошондой эле экологиялык маданият адам жашоосунун
материалдык-руханий, теориялык-практикалык аспектилери
менен тыгыз байланышкандыктан, социалдык-маданий, цивилизациялык өнүгүүсүнүн жаңы деңгээлине өтүүсүнүн маданийруханий механизми боло алышы мүмкүн. Ошондуктан туруктуу өнүгүүнү камсыз кылуу үчүн экологиялык маданиятты калыптандыруу жана аны терең өздөштүрүү талашсыз актуалдуу маселелерден болуп эсептелинет.
-
The article examines environmental culture as a factor in
sustainable development. One of the main conditions for the transition to sustainable development, along with economic, political,
social issues, is the solution of cultural, spiritual and environmental
problems. In this aspect, the development and formation of an ecological culture of society is important in the sustainable development
strategy. The way it intensifies people’s environmental activities
contributes to the transition to balanced socio-natural, cultural and
economic development. Since ecological culture is closely connected with the material, spiritual, theoretical and practical aspects of
human life, it can act as a cultural and spiritual mechanism for the
transition to a new level of sociocultural and civilizational development. Therefore, in order to ensure sustainable development, the
formation of an environmental culture and its deep understanding
are undoubtedly pressing issues.
-
общество, устойчивое развитие, социоприродная система, экологическая культура, экологическая проблема.
-
коом, туруктуу өнүгүү, социотабигый система, экологиялык көйгөй, экологиялык маданият.
-
society, sustainable development, socio-natural system, ecological culture, environmental problem.
-
Карабукаев Кадыркул Шаршеевич, Национальная
академия наук Кыргызской Республики, г.Бишкек,
Кыргызская Республика, доктор философских
наук, ведущий научный сотрудник.
-
Карабукаев Кадыркул Шаршеевич, Кыргыз
Республикасынын Улуттук илимдер академиясы,
Бишкек шаары, Кыргыз Республикасы,
философия илимдеринин доктору, жетектөөчү
илимий кызматкер.
-
Kadyrkul Karabukaev, National Academy
of Sciences of the Kyrgyz Republic, Bishkek,
Kyrgyz Republic, doctor of philosophical
sciences, leading researcher.
10.26104/NNTIK.2023.45.19.043
Карабукаев К.Ш ЭКОЛОГИЧЕСКАЯ КУЛЬТУРА КАК ФАКТОР УСТОЙЧИВОГО РАЗВИТИЯ СТРАНЫ. Наука, новые технологии и инновации Кыргызстана. 2023. №. 5. C. 198-200
|
